Jak efektywnie pracować metodą case study?
dr Magdalena Markiewicz (Uniwersytet Gdański)

Metoda studiów przypadków (case studies) uznawana jest za praktyczny i skuteczny sposób uczenia się umiejętności menedżerskich, wykorzystywana jest też przez prawników, lekarzy, naukowców pracujących w zespołach badawczych, a przy tym jest interesująca i dostarcza wiele satysfakcji zarówno uczniom, jak i prowadzącym. Jednak, jeśli nie wiadomo, jak ją wykorzystywać i jak się przygotować do zajęć, efekty mogą nie być zgodne z oczekiwaniami. Istotne jest zatem, by wiedzieć, jak działa metoda case studies i jak można najbardziej efektywnie z niej korzystać. (...) Pełny opis w pliku.

Projektowanie pracy grupowej on-line
mgr Beata Tworzewska-Pozłutko, mgr Karolina Grodecka, mgr Agnieszka Chrząszcz (Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie, Centrum e-Learningu)

Warsztaty są poprzedzone kilkudniowym kursem online, podczas którego uczestnicy będą doświadczać różnych aspektów pracy grupowej (motywacja, organizacja, narzędzia). Doświadczenie to będzie stanowiło bazę do pracy podczas warsztatów stacjonarnych, w trakcie których uczestnicy poznają zasady projektowania i moderowania ćwiczeń online opierających się na pracy grupowej, sposoby oceny oraz rolę nauczyciela. Warsztaty prowadzone są bez użycia komputerów.

PowerPoint – wejdź na poziom 2.0
dr Bartłomiej Kurzyk (Uniwersytet Łódzki)

Praca z PowerPoint jest nieodłączną częścią życia dydaktyka i naukowca. Prezentacja nie zawsze jest potrzebna (część zajęć w ogóle jej nie wymaga), ale przy wielu okazjach może być nieocenioną pomocą dla studentów i prowadzącego. Problem - wsparcie graficzne powinno być przygotowane i użyte umiejętnie - aby wspomagać cele edukacyjne a nie im przeszkadzać. Podczas warsztatu dowiecie się, w jaki sposób tworzyć lepsze slajdy, i co niezwykle ważne - w jaki sposób robić to SZYBKO i SPRAWNIE. Gwarantujemy, że poznacie kilka trików, których do tej pory na pewno nie znaliście! Do udziału w warsztatach potrzebny będzie własny laptop z zainstalowanym programem Microsoft PowerPoint - w dowolnej wersji.

Planeta gier w praktyce
dr Grażyna Leśniewska, dr Beata Skubiak, dr Lidia Kłos, mgr Karina Sokolińska (Uniwersytet Szczeciński)

Szukając narzędzi umożliwiających nowoczesne nauczanie, które będzie aktywizujące dla studentów warto sięgnąć po gry tworzone właśnie przez nich oraz dla potrzeb zajęć. Każda gra jest rzeczywistością, która składa się z następujących etapów: wyobrażania sobie świata, tworzenia go, otwierania, badania i zamykania. Tworzenie gier to najbardziej efektywna i wymagająca ogromnego zaangażowania forma pracy. Tworząc gry studenci nie tylko przygotowują atrakcyjne plansze, pionki, opakowania ale przede wszystkim muszą pamiętać, że każda gra musi posiadać: informację o grze, informacje wstępne (cel, liczba uczestników, czas gry), materiały do gry, przebieg rozgrywki. instrukcje szczegółowe – etapy rozgrywki. Muszą gruntownie przestudiować zakres tematyczny, który chcą ukazać w grze oraz przeanalizować literaturę.

Myślenie wizualne w edukacji
mgr Vítězslava Hoffmann

Myślenie wizualne - sketchnoting w języku angielskim, jest bardzo znaną nowoczesną metodą zapisu treści za pomocą połączenia obrazu i słowa. Jest rozszerzeniem sposobu zapisu za pomocą map myśli, ale uzyskuje zupełnie inny, nowy, głębszy wymiar. Do tekstu z wykładów, warsztatów, konferencji lub szkoleń dodajemy proste ikony. Z takich notatek lepiej się uczymy, dodając trzeci wymiar emocjonalnego też zrozumienia lub przeżycia danego tematu. To wszystko po to, by łatwiej zapamiętać, zrozumieć i koncentrować się na różnego rodzaju wydarzeniach, gdzie potrzebne jest skupienie. Ćwicząc poszukiwania skojarzeń z jednym obrazem, uczymy się notować, dodawać „rysowane komentarze” do naszego zapisu linearnego. Możemy tego także uczyć naszych studentów.

Tutoring jako droga do rozwoju nauczyciela i studenta
dr Agnieszka Kowalkowska, dr hab. Anita Lewandowska, prof. nadzw., Kinga Wiśniewska (Uniwersytet Gdański)

Warsztat ma na celu przybliżenie pracy tutora w ramach indywidualnych spotkań ze studentem. Na warsztacie opowiemy o założeniach tutoringu, jego zastosowaniu w dydaktyce akademickiej i wynikających z tego korzyściach. Opowiemy, jakie kompetencje rozwija nauczyciel prowadząc studentów w procesie tutorskim oraz jakie korzyści odnosi student w pracy z tutorem. Podpowiemy, jakimi metodami pracować i jakie narzędzia wykorzystywać, żeby motywować młodych ambitnych studentów do rozwoju naukowego i osobistego.

Gamifikacja w edukacji wyższej
dr hab. Joanna Mytnik, prof. nadzw., dr Wojciech Glac (Uniwersytet Gdański)

Celem warsztatów jest analiza wybranych zajęć zgamifikowanych prowadzonych przez autorów (case study) i zaprojektowanie własnego zgamifikowanego kursu przez uczestników warsztatów. Wykorzystanie tego narzędzia polega na takiej przebudowie struktury przedmiotu, by przypominał wieloetapową grę fabularną, podczas której gracz (uczeń), uczestnicząc w różnego rodzaju misjach (zadaniach), zdobywa cenne punkty wiedzy i doświadczenia oraz inne wirtualne dobra (wiedzę i umiejętności), które pozwalają mu ukończyć grę z sukcesem (uzyskać pożądaną ocenę). Podczas warsztatów będzie można dowiedzieć się na czym w praktyce polega i z jakich elementów znanych z gier buduje się zgamifikowany kurs, jak zacząć i jak narzędzie sprawdza się autorom (wady i zalety). Uczestnicy będą mogli zaprojektować gamifikację wybranego działu tematycznego.

Tour de Mathématique
dr inż. Gertruda Gwóźdź-Łukawska (Politechnika Łódzka)

Matematyka jest jednym z podstawowych przedmiotów realizowanych na uczelni technicznej. Zatem jest to przedmiot, z którym spotkają się prawie wszyscy studenci Politechniki. Co za tym idzie, nawet, gdy studenci nie są zainteresowani nauką matematyki samej w sobie, muszą zdobyć podstawową wiedzę i umiejętności z tej dziedziny na poziomie inżynierskim. Dlatego gamifikacja matematyki wydaje się wskazana szczególnie ze względu na słabe zainteresowanie części studentów.
W prezentacji przedstawię pierwszą próbę zgamifikowania kursu Analizy Matematycznej 2 na przykładzie przedmiotu prowadzonego dla studentów Politechniki Łódzkiej – kierunku Mechatronika. Opowiem o sukcesach i porażkach związanych z tworzeniem innej konstrukcji zajęć/zaliczeń/aktywności dodatkowych dla studentów. Wspomnę o zaangażowaniu/braku zaangażowania i opiniach studentów, cytując ich wypowiedzi. Czy kurs okazał się sukcesem? Na to pytanie postaram się odpowiedzieć podczas prezentacji.

Techniki wykorzystywane w formułowaniu i analizie problemu oraz w procesie
mgr Alina Błaszczyk (Uniwersytet Łódzki)

Przedmiotem prezentacji będzie praca z projektami. Organizacje coraz częściej funkcjonują w dynamicznej zmienności warunków otoczenia. W związku z tym problem i zadania, z którymi borykają się jednostki mają coraz bardziej złożony charakter. Ze względu na ich wielowymiarowość do ich rozwiązania potrzebne są grupy (zespoły) ludzi o odpowiednich predyspozycjach (Jerzyk, 2006).
W fazie wstępnej w procesie rozwiązywania problemu ważne jest rozumienie rzeczywistości, zdefiniowanie problemu oraz zmiany, które powstaną po jego rozwiązaniu. Identyfikacja problemu powinna odbywać się po przeanalizowaniu sytuacji problemowej (Antoszkiewicz, Piech, 1999). Chciałabym zwrócić uwagę na metody graficzne: rozkład Pareto i diagram Ishikawy. Natomiast do identyfikacji problemu wykorzystać: analizę 5W i 2H, analizę pola siły, metodę GAP, analizę CATWOE, analizę SWOT, metodę Kepnera i Tregoe’a, metodę AIDA oraz diagram Ishikawy. Równie istotny jest cel, jaki ma zostać osiągnięty w wyniku podjętych prac. Powinien on być podany w tzw. formule SMART (Lenartowicz i in., 2010).
Proces twórczego myślenia powinien być wspierany metodami, które będą pomagały generować pomysły (Sokół, 2015). Technik tych jest bardzo wiele. Przedstawię tu: burzę mózgów i jej odmiany, metodę SCAMPER, mapy umysłowe, kwiat lotosu, analizę morfologiczną i synektykę. Podczas mojego wystąpienia chciałabym zaprezentować powyższe metody, które można wykorzystywać w praktyce, by prawidłowo określać problem i czynniki go wywołujące, a także na zajęciach dydaktycznych podczas prowadzenia zajęć z przedmiotu „Działalność gospodarcza w branży…” oraz na przedmiocie „Podejmowanie działalności gospodarczej”.

Small teaching, czyli jak dobrze wykorzystać pierwsze i ostatnie pięć minut zajęć
dr Tomasz Kamiński (Uniwersytet Łódzki)

Zainspirowany książką Jamesa Langa pt. „Small teaching” zacząłem eksperymentować z różnymi metodami rozpoczynania i zamykania zajęć ze studentami. Podczas wystąpienia chciałbym się podzielić z uczestnikami moimi doświadczeniami w tym zakresie. W szczególności chciałbym odpowiedzieć na 3 pytania:
1. Jak można efektywnie wykorzystać pierwsze i ostatnie minuty zajęć?
2. Jak można dzięki temu poprawić efektywność nauczania?
3. Które techniki rozpoczynania i zamykania zajęć stosuję najczęściej i dlaczego?
Najfajniejsze w technikach „Small teaching” jest to, że można zacząć je stosować natychmiast, od następnych zajęć, które prowadzimy. Mam nadzieję, że przynajmniej część uczestników swoje kolejne zajęcia zacznie od… czegoś zupełnie innego niż zwykle.

Dydaktyka medyczna - nauczanie metodą symulacji medycznej i egzaminowanie OSCE jako inspiracja dla kierunków niemedycznych
mgr Barbara Seweryn (Krakowska Akademia im. A. Frycza Modrzewskiego)

Dydaktyka medyczna to nowe pojęcie umiejscowione gdzieś pomiędzy pedagogiką i medycyną oraz bezpośrednio powiązane z nowoczesnymi technologiami umożliwiającymi nauczanie na wysokim poziomie w XXI wieku. Jako proponowana nowa subdyscyplina pedagogiczna musi sprostać wyzwaniom i potrzebom współczesnej medycyny, która rozwinęła się w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat w sposób gwałtowny oraz ciągle wzrastającym oczekiwaniom społeczeństwa w stosunku do służby zdrowia. Kiedyś prowadząc zajęcia ze studentami, uważaliśmy, że w odróżnieniu od wiedzy medycznej, wiedza z zakresu metodyki nauczania jest niezmienna, nie ma potrzeby wprowadzania w niej większych zmian, a nasze umiejętności dydaktyczne rozwijają się niejako podświadomie i nie wymagają szkoleń ani poznawania nowej literatury. Pomimo takiego podejścia do edukacji medycznej jest dla nas całkowicie oczywiste, że aby być dobrym nauczycielem angielskiego, nie wystarczy mówić sprawnie tym językiem, trzeba jeszcze mieć rozległą wiedzę metodyczną. Dzisiaj uczelnie medyczne już to rozumieją i dydaktyka medyczna posiada swoiste metody nauczania dostosowane do swojej specyfiki.
W planowanym wystąpieniu autorka pragnie przedstawić doświadczenia w przeprowadzaniu zajęć metodą symulacji medycznej i pokrewnych oraz egzaminowania typu OSCE, uznane za złoty standard w dydaktyce medycznej. Z powodzeniem można je wykorzystywać po odpowiedniej modyfikacji w innych dydaktykach szczegółowych. Przedstawione doświadczenia wiążą się z przeprowadzonym w ciągu trzech lat eksperymentem dydaktycznym przez autorkę na Wydziale Lekarskim i Nauk o Zdrowiu Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego W eksperymencie dydaktycznym nacisk został położony na nauczanie najtrudniejszej z kategorii efektów kształcenia – kompetencji społecznych. Autorka planuje przedstawić cześć wyników swoich badań oraz wnioski i rekomendacje dotyczące kształtowania kompetencji społecznych i ich walidacji.

Autoetnografie studiowania - (nie)uruchamiania głosu studentów
dr Oskar Szwabowski, mgr Paulina Wężniejewska (Uniwersytet Szczeciński)

W naszym wystąpieniu, łącząc głosy prowadzącego i studentów, chcemy ukazać problemy związane z projektem autoetnografii studiowania. Celem projektu było utworzenie przestrzeni głosu dla studentów oraz zerwanie z martwym słowem, na rzecz zanurzenia się w doświadczeniu. Autoetnografia jako sposób mówienia, swoisty styl życia, zrywała nie tylko z pozytywistycznym podziałem na teorię i praktykę, jak i na to, co intelektualne, i to co emocjonalne, indywidualne i społeczne. Tym samym głos powinien nabierać cielesności i materialności. Tworzenie tekstu autoetnograficznego związane jest zaś z rozwijaniem cech właściwych dla refleksyjnego nauczyciela.
Organizacja projektu wiązała się z koniecznością nawigowania w chaosie głosów, które niekoniecznie przemówiły, tak jak zostało założone. Strategię przyjęte przez studentki i studentów niekoniecznie prowadziły do realizacji projektu, co jego ominięcia. Przestrzeń głosu okazała się też przestrzenią konfliktu, jak i współpracy.
Uruchomienie głosu wymagało elastyczności, tak samo jak forma organizacji, nieustannie zmieniając sposoby. było pewnym stawaniem się, zarówno dla mnie jako dydaktyka, który musiał analizować własne uwikłanie, relacje władzy w które wchodził, jak i dla uczestników. To stawanie się samo w sobie było edukujące. I jako takie nie skończone.
Próba oceny skuteczności projektu nie jest łatwa. Do dzisiaj nie wiem, a może nie wiemy, czy zakończył się on sukcesem czy nie. W pewnym sensie trwa on dalej, na marginesach, z tymi, co zostali. Wspólnie wspieramy własne głosy. I własny, dydaktyczny rozwój.
W wystąpieniu skoncentrujemy się na ukazaniu chaosu, wielości głosów, relacji władzy ujawniających się w ramach projektu i pewnych strategiach działania, które blokowały i które mogłyby wspierać samodzielne mówienie i refleksyjność studentów.

Innowacyjne nauczanie w naukach społecznych
dr hab. Lidia Pokrzycka, prof. nadzw. (Uniwersytet Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie)

Od wielu lat autorka prowadzi zajęcia w sposób praktyczny, z wykorzystaniem m.in. metodyki design thinking. Studenci opanowują wiedzę np. z public relations w oparciu o studia przypadków, burze mózgów, zakładają własne, ćwiczeniowe firmy, prowadzą kampanie promocyjne swoich przedsiębiorstw. Dodatkowo stosowany jest blended learning oraz TIK, w tym aplikacje służące do nauki przez zabawę. Bezpłatne programy internetowe, także te związane z Google, ułatwiają opanowywanie trudniejszych zagadnień. Podczas zajęć z doktorantami z zakresu specjalistycznego języka angielskiego wykorzystywana jest także praca z Wikipedią. Studenci skupiają się nad opracowaniem haseł do encyklopedii, ucząc się zarówno wspólnej pracy jak i selekcji materiałów.
Dzięki systemowi e-learningu np. doktoranci na spokojnie zapoznają się z materiałami, artykułami, a następnie tworzą quizy na podstawie trudniejszych słówek, które prezentują na platformie e-learningowej. Przedmioty nie kończą się formalnym egzaminem. Formą sprawdzianów jest np. wypełnianie interaktywnych krzyżówek i korzystanie z wielu bezpłatnych anglojęzycznych aplikacji internetowych, w tym służących do tworzenia stron www, plakatów czy memów.
Po wprowadzeniu innowacyjnych metod kształcenia kilkunastu studentów założyło własne firmy w oparciu o projekty realizowane w trakcie zajęć, doktoranci przełamali bariery językowe, piszą artykuły w języku angielskim, uczestniczą w konferencjach międzynarodowych. W referacie przedstawione zostaną innowacyjne aplikacje dydaktyczne, elementy design thinking stosowane w trakcie projektów i konkretne efekty prowadzonych zajęć.
Autorka prowadziła m.in. ćwiczenia z "Media Communication in a Multicultural Environment" w Ventspils University College na Łotwie (2014-15). Była nominowana do tytułu Eduinsprator 2015 FRSE za stosowanie innowacyjnych metod kształcenia w języku angielskim. Aktualnie pisze książkę poświęconą e-nauczaniu w naukach społecznych.

Kształtowanie kompetencji społecznych studenta w procesie nauczania języka rosyjskiego
dr Gabriela Sitkiewicz, dr Joanna Darda-Gramatyka (Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN w Krakowie)

Języki obce we współczesnym świecie stały się narzędziem wykorzystywanym w pracy przez wielu młodych ludzi, a co za tym idzie – studentów interesuje praktyczna znajomość języka. Ponieważ na rynku brakuje materiałów do nauki języka rosyjskiego, a te, które istnieją nie zaspokajają potrzeb, w procesie nauczania stosujemy różne metody – ćwiczenia wykorzystujące elementy rywalizacji, zabawy, czy mechanikę gry (m.in. autorski projekt gry językowej, językowa gra miejska). Pozwalają one na obserwację, na ile studenci są świadomi procesów grupowych, w których uczestniczą oraz jak te procesy wpływają na ich motywację do nauki języka obcego. Wyniki naszych badań pokazują, że metody, jakimi się posługujemy, nie pozostają bez wpływu na kształtowanie kompetencji społecznych studentów, że wzajemne oddziaływanie członków grupy na siebie ma bezpośredni związek z motywacją studentów do osiągania lepszych wyników. Świadomość wpływu procesów grupowych na jednostkę jest niezwykle istotna, ponieważ umiejętne zarządzanie tymi procesami można wykorzystać w planowaniu strategii pracy z grupami studentów w celu zwiększenia ich efektywności w osiąganiu wyznaczonych celów. I choć wpływ grupy na jednostkę oraz facylitacja nie są nowymi zagadnieniami, to są to tematy aktualne i wciąż wymagające wielu badań.

Wyniki ankiet studenckich w USOS a jakość dydaktyki akademickiej
dr Aleksandra Gralczyk, dr Magdalena Butkiewicz (Uniwersytet Kardynała S. Wyszyńskiego w Warszawie)

Jakość dydaktyki akademickiej niejednokrotnie zależy od wielu czynników zewnętrznych, wpływających na motywację pracowników naukowych i naukowo-dydaktycznych. Wśród najbardziej znaczących elementów oddziaływania wymienić należy ankiety oceniające nie tylko pracę, ale i osobowość wykładowców i ćwiczeniowców. Jak doskonale wiadomo, studenci mają dostęp do ankiet w systemie USOS już po zakończeniu semestru, po wpisaniu im ocen do indeksów. Ankiety rzadko kiedy cieszą się więc powodzenie – większość młodzieży akademickiej nie wypełnia ich, ponieważ powszechnie przyjęto pogląd, że nawet wpisanie negatywnej opinii niczego nie zmieni w jakości pracy danego dydaktyka. Wielu studentów nie rozumie także jak działają ankiety, nie zdają sobie sprawy z całkowitej anonimowości ich wypełnienia. Aby zmienić to przekonanie i zerwać z funkcjonującymi w Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego stereotypami Samorząd Studentów UKSW podjął inicjatywę zorganizowania plebiscytu Belfer Roku. O tym, kto otrzyma złote pióro, decydują właśnie wyniki ankiet wypełnionych przez studentów w USOS-ie. Od 2017 roku pytanie o to, czy rzeczywiście aktywność studentów w obszarze oceniania pracy wykładowcy nie ma żadnego znaczenia nabrało nowego sensu. Jaki wpływ na jakość prowadzenia zajęć mają studenckie ankiety w USOS-ie? Czy wykładowcy akademiccy ulegają presji związanej z ocenianiem ich pracy przez studentów? Zapytałyśmy o to kolegów i koleżanki z Instytutu Edukacji Medialnej i Dziennikarstwa na Wydziel Teologicznym UKSW. Pragniemy przedstawić Państwu wyniki przeprowadzonych przez nas badań.

Refleksje praktyka w temacie akademickiej dydaktyki na przykładzie studenckich realizacji artystycznych
prof. dr hab. Krzysztof Olszewski (Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie)

Pracownia Komunikacji Intermedialnej na Wydziale Sztuki Mediów stołecznej Akademii Sztuk Pięknych. 30 lat pracy dydaktycznej w ASP. Wykształcenie politechniczne i artystyczne. Brak przygotowania pedagogicznego. Stawiam pytanie: jaka jest moja rola, jako nauczyciela w artystycznej uczelni dzisiaj, w tym konkretnym miejscu i czasie? Czasie, kiedy media z założenia sztuką nie są, kiedy studenci wiedzą więcej niż ja i kiedy generalnie wszyscy, żyjemy w czasach kryzysu wartości wszelakich.
Odpowiedzią na to pytanie i szereg innych wątpliwości, są przedstawione przykłady studenckich realizacji. Intermedialna strategia artystycznych eksperymentów, na bazie humanistycznych wartości, pomiędzy starym a starym, starym a nowym, nowym a nowym w czasie szalonego rozkwitu technologicznego.

Czy warto pracować grupowo on-line ze studentami?
mgr Beata Tworzewska-Pozłutko, mgr Karolina Grodecka, mgr Agnieszka Chrząszcz (Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie, Centrum e-Learningu)

Kompetencje związane z pracą grupową stanowią ważny element w kontekście aktywności zawodowej absolwentów. Umiejętność współpracy, komunikacji w grupie i współodpowiedzialność za powierzoną pracę to oczekiwane kompetencje wśród pracodawców niezależnie od branży. Rzeczywistość pokazuje jednak, że nauczyciele akademiccy nie wiedzą w jaki sposób włączyć tego typu kompetencje miękkie w pracę ze studentami, nie znajdując uzasadnienia dla pracy grupowej w realizacji celów merytorycznych prowadzonych przedmiotów kierunkowych. Wśród często wymienianych obaw znajduje się także konieczność oceny pracy grupy i rozliczenia każdego studenta indywidualnie.
W swoim wystąpieniu zwrócimy uwagę na wartość dodaną pracy grupowej online realizowanej synchronicznie i asynchronicznie. Zaprezentujemy warunki jakie muszą być spełnione by miała ona dydaktyczne uzasadnienie na uczelni i była zaprojektowana w sposób pozwalający studentom na osiągnięcie zaplanowanych efektów kształcenia.

Teaching in University Science Laboratories - czyli czego się można nauczyć przygotowując kurs on-line w międzynarodowym towarzystwie
dr Iwona Maciejowska (Uniwersytet Jagielloński w Krakowie)

„Teaching in University Science Laboratories” to kurs dla nauczycieli akademickich i doktorantów zrealizowany w ramach tzw. warsztatów Ars Docendi na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Wyróżnia go szereg aspektów, które mogą być inspiracją dla innych uczelni:
- to jeden z 2 kursów oferowanych w j. angielskim dla doktorantów pochodzących spoza Polski w ramach obowiązkowych 5 ECTS „dydaktycznych”,
- był przygotowywany przez kilka miesięcy przez międzynarodową grupę roboczą ECTN (European Chemistry Thematic Network),
- to pilotaż kursu typu MOOC opartego na tutorialach w postaci nagrań video, quizach, forach i wzajemnej ocenie prac zaliczeniowych przez uczestników kursu, ulokowanego na platformie Coursera
- jego podstawą była wymiana doświadczeń pomiędzy uczestnikami z różnych stron świata.
Udział w tworzeniu tego kursu oraz jego moderowanie był ogromnym wyzwaniem ze względu na zróżnicowanie kadry i uczestników, ale pozwoliło zmierzyć się z wieloma, czasami dość ugruntowanymi, stereotypami.
Wstępny moduł poświęcony był m.in. efektom kształcenia zajęć laboratoryjnych. Zwykle pierwszym celem, jaki przychodzi na myśl nauczycielom akademickim jest „lepsze zrozumienie teorii”. Na kursie dowiadują się, że niestety nie ma szerokich, rzetelnych badań, które potwierdzałyby skuteczność zajęć laboratoryjnych w tym zakresie.
Zupełnie nową ideą dla uczestników z UJ były tzw. threshold concepts – pojęcia progowe, których zrozumienie warunkuje dalszy sukces edukacyjny w danej dziedzinie, przekroczenie tego progu otwiera przed osobami uczącymi się nowe drzwi. W chemii do takich pojęć należy m.in. wiązanie chemiczne, równowaga, entropia.
Kolejną nowością i trudnością dla polskich uczestników była idea tzw. rubrics – rozbudowanych kryteriów oceny, które mogą służyć zarówno ewaluacji wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych studentów, jak i samemu procesowi uczenia się.

Planeta gier na uczelni wyższej
dr Grażyna Leśniewska, dr Beata Skubiak, dr Lidia Kłos, mgr Karina Sokolińska (Uniwersytet Szczeciński)

Gry wykorzystywane w procesie kształcenia spotykają się z coraz większym zainteresowaniem i uznaniem. Do ich niewątpliwych zalet należy zaliczyć:
- podnoszą efektywność procesu kształcenia,
- zwiększają trwałość i operatywność zdobytych wiadomości,
- mają znaczący wpływ na kształtowanie odpowiednich postaw,
- skuteczniej przygotowują do praktycznej działalności,
- udoskonalają operacje intelektualne poprzez rozwijanie spostrzegawczości, wyobraźni i koncentracji uwagi,
- umożliwiają wykorzystanie w praktyce zdobytych wiadomości oraz umiejętności,
- są niezwykle atrakcyjną formą nauczania, przez co dostarczają przyjemnych doświadczeń i budzą pozytywną motywację.
Celem wystąpienia jest podkreślenie roli i znaczenia gier jako narzędzia w nowoczesnym procesie edukacji oraz zaprezentowanie gier tworzonych samodzielnie przez studentów i uczniów. Różnorodne zadania i ćwiczenia w formie gier i zabaw dydaktycznych mogą stać się źródłem sukcesów i pożądanych wyników. W naukach społecznych zarówno zabawy, jak i gry dydaktyczne, oparte na działaniu prowadzącym do osiągnięcia ustalonych celów przy zachowaniu przyjętych prawideł, mają ogromne wartości.
Gry motywują użytkownika, stanowiąc atrakcyjne tło psychologiczne nauczania. Chodzi o to, by poszerzyć repertuar metodyczny, by nowe narzędzia, które są nie tylko dużo efektywniejsze, ale i budują motywację znalazły się w repertuarze współczesnych uczelni i szkół.

Wirtualna rzeczywistość - nowa metoda edukacji studentów?
mgr Anna Szymczak (Uniwersytet Łódzki)

Celem niniejszego wystąpienia jest przybliżenie aspektu wirtualnej rzeczywistości w edukacji, która z powodzeniem może być wykorzystywana w nauczaniu różnych dyscyplin naukowych. Dzieje się tak ze względu na możliwość personalizacji ustawień, gdyż wirtualna rzeczywistość może integrować elementy świata realnego (tzw. Rozszerzona rzeczywistość) jak również świata fikcyjnego. Technologia rozszerzonej rzeczywistości widoczna jest również w muzeach, marketingu, grach komputerowych oraz lotnictwie (symulatory lotów). W pracy wskazane zostaną przykładowe zastosowania tej metody w edukacji ze wskazaniem na zalety oraz wady. Nie ulega wątpliwości, że regularne przeprowadzanie zajęć wzbogaconych o elementy interaktywne zwiększają ich atrakcyjność oraz przyczyniają się do skuteczniejszego przyswojenia zakładanego materiału. W mojej prezentacji przedstawię również aktualny sprzęt, niezbędny do przeprowadzania zajęć tą metodą. Materiałami źródłowymi opracowania jest dostępna literatura przedmiotu, własne analizy oparte na źródłach wtórnych.

Dobre praktyki pracy zespołowej w grupach ćwiczeniowych na dziennikarstwie i logistyce mediów
dr Izabela Bogdanowicz (Uniwersytet Warszawski)

Jako praktyk autorka dostrzegła nieprzemijalność problemu niewystarczających umiejętności wielu studentów w zakresie pracy zespołowej. Wypowiedzi studentów wskazywały na mity pracy zespołowej w postaci i wyobrażeń, i doświadczeń, które uniemożliwiały efektywne prowadzenie zajęć w dużej grupie (przeważnie były to grupy złożone co najmniej z 30 osób, ale także 40).
W ciągu ponad dekady pracy ze studentami na uczelniach państwowych i prywatnych, na studiach pierwszego i drugiego stopnia, w trybie stacjonarnym i niestacjonarnym, autorka wypracowała kompleksowe ujęcie zasad. Obecnie sprawdza się ono w prowadzonych przez autorkę zajęciach praktycznych na dziennikarstwie i logistyce mediów. Ujęcie to można określić jako dobre praktyki; walorem jest równo ich sprawdzalność na zajęciach na uczelni, jak i przydatność w pracy zawodowej jako kompetencja ceniona przez pracodawców. W bieżącym roku akademickim mogły to zauważyć zespoły studenckie uczestniczące, pod opieką autorki w roli tutora, w projektach realizowanych w środowisku biznesu.
Praca grupowa w klasie na etapie edukacji przed podjęciem studiów doczekała się, jako przedmiot opisów i badań, bez porównania więcej materiałów niż praca zespołowa w grupach studenckich. Niezależnie od tego, nie ulega wątpliwości, że zasady pracy zespołowej albo są znane osobom prowadzącym zajęcia, albo możliwe do poznania. Z tego powodu autorka skupia się więc nie na ich opisie, lecz na ujęciu systemowym; dopiero ono stwarza możliwość efektywnej pracy w zespołach. Jak wynika z doświadczenia autorki, dzieje się tak nawet mimo niedostatecznych umiejętności członków zespołu lub co stanowi drugą skrajność, posiadania przez nich nawyków obarczonych błędami.
Prezentacja wykracza znacznie poza ramy studium przypadku. Perspektywa zaś nauczyciela akademickiego, z praktyką w różnych rolach w realizacji projektów w mediach (dziennikarstwo, zarządzanie mediami, reklama, public relations) upoważnia autorkę do rekomendacji wskazanych praktyk.

Neurobiologiczna instrukcja obsługi studenta
dr Wojciech Glac (Uniwersytet Gdański)

Student też człowiek... I jak każdy Homo sapiens sapiens kieruje się w swoich działaniach nie tylko rozumem, ale również emocjami i wrodzonymi automatyzmami. Mózg studenta, choć wydaje się nieodgadniony, tak naprawdę funkcjonuje wg znanych nam doskonale reguł, wśród których wymienić można choćby koncentrowanie uwagi na ruchu, intensywnych bodźcach czy nowości, tworzenie pamięci pod wpływem emocji, motywację opartą na bilansie potencjalnych zysków i strat, a także wiele innych. Znajomość tych reguł może pozwolić nauczycielowi znaleźć skuteczne sposoby uczenia studentów, motywowania ich do pracy i koncentracji ich uwagi na temacie zajęć, by cieszyć się sukcesem niczym mityczny Syzyf...

Dydaktyczne spotkania w Uniwersytecie - inspiracje montessoriańskie
dr Jarosław Jendza (Uniwersytet Gdański)

Zawsze kiedy dwie osoby spotkają się ze sobą mogą przyjąć - jak mawiał Kapuściński - różne postawy, a tym samym kreować odmienne jakościowo relacje. Jako nauczyciele możemy się ofensywnie separować, wymieniać, obojętnie omijać albo porozumieć. Każda postawa będzie skutkować innymi zachowaniami nauczyciela akademickiego i każda z nich odwołuje się do innej wizji uniwersytetu jako miejsca kształcącego studentów. W trakcie wykładu omówię charakterystyczne cechy każdego z tych czterech typów spotkań i zwrócę uwagę na ich etyczne i praktyczne konsekwencje, a następnie odwołam się do postaci Marii Montessori, która zazwyczaj łączona z edukacją na innych etapach, zwracała uwagę, że podstawą każdego działania edukacyjnego (a zatem także i w akademii) są specyficzne relacje, jakie wytwarzamy w toku spotkań z uczniami, studentami, podopiecznymi. Moim celem jest zaproszenie do debaty i refleksji nad relacjami, jakie wytwarzamy w edukacji akademickiej.